ഇപ്പോഴത്തെ "നിതഖാത്" ഞങ്ങൾക്ക് ഇശ്ശി വിഷയമാണ് എന്നത് അറിയാവുന്നത് കൊണ്ടാവും ഞങ്ങൾ ഇരിക്കുന്ന ഓഫീസിന് മുന്നിലെ ഡോർ നുമ്മടെ മുദീർ അങ്ങ് പൂട്ടിത്. ആരെങ്കിലും ഇങ്ങ് ഹോട്ടലിൽ അരിച്ചുപെറുക്കാൻ വന്നൂന്നറിഞ്ഞാൽ പെട്ടെന്ന് തന്നെ ദോണ്ടേ ഈ ഡോർ വഴി പുറത്തേക്ക്.. എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞ് ഞങ്ങ ഇറങ്ങി പോകേണ്ട വിധം പുള്ളിക്കാരൻ പാത്തും പതുങ്ങിയും ഒക്കെ കാണിച്ചു തന്നു..പാവം മുദീറിന്റെ സ്നേഹം കണ്ട് സത്യത്തിൽ ഒരു നിമിഷം ഞാനടക്കമുള്ള ആശ്രിതജോലിക്കാർ വികാരാധീരരായ്..
പതുക്കെയാണ് വിഷയത്തിന്റെ ഗൌരവം ഞങ്ങൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞത് നുമ്മളെ പിടിച്ചാൽ അതുവഴി മുദീറിനും ഭീമമായ തുക നഷ്ടമാകും കൂടാതെ നോട്ടപ്പുള്ളിയായ് മാറുകയും ചെയ്യും. അത് മുന്നിൽ കണ്ടുള്ള പൂട്ടലായിരുന്നു അത്. അമ്പട മുദീറേ....
നുമ്മളെ മാത്രം ബാധിക്കുന്ന കാര്യമാണെങ്കിൽ ശരി ഇതിപ്പോ പിടിവീണാൽ കുടുംബമടക്കം നാട്ടിലെത്തും. എന്തൊക്കെ ആയാലും വിഷയം സങ്കീർണ്ണമായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു എന്ന് സാരം. ആയതിനാൽ കൂടിയിരുന്ന് ഞങ്ങൾ ആശ്രിതർ ചെയ്ത ചർച്ചയിൽ പലതരം ചിന്തകൾ പൊന്തി വന്നൂട്ടോ..എന്തായാലും പേടിച്ചരണ്ട ഈ യാത്രക്ക് ഒരു മുക്തി വേണം കാരണം "എത്രകാലം ജീവിച്ചു എന്നതിനേക്കാൾ എങ്ങനെ ജീവിച്ചു" എന്നതിനല്ലേ പ്രസക്തി.
ദാസനും വിജയനും പറയുന്നപോൽ ഇന്നില്ല സാർ ഞങ്ങൾ ഇന്നില്ല സാർ. അതെ നാളേക്ക് വേണ്ടിയുള്ള ഓട്ടത്തിൽ ഇന്നിനെ മറക്കുന്നു...പേടിക്കുന്നു. ഇന്നിനെ ആസ്വദിക്കാതെ രാവിലെ മുതൽ അന്തി വരെ ഓടടാ ഓട്ടം. ഈ ഓട്ടപ്പാച്ചിൽ എന്നവസാനിക്കും എന്റെ ദേവ്യേ? ചോദ്യം അവസാനിക്കുന്നതിന് മുൻപേ 'അവസാനിക്കില്ല എന്റെ കുട്ട്യേന്ന്' ഒരശരീരി വന്നപോലെ ഒരു തോന്നൽ....
എല്ലാത്തിനും അതിന്റേതായ സമയമുണ്ട് എന്നവർ (ദാസ് & വിജയൻ) പറഞ്ഞപോൽ നാളെ എന്ന വിശ്വാസം നിലനിർത്തുന്നുണ്ട് പക്ഷേ അപ്പോഴേക്കും ആറടി മണ്ണ് നമ്മളെ കൈനീട്ടി വിളിക്കുമോ??.... കൂടിവന്നാൽ 3 ലക്ഷം മണിക്കൂർ അത്രയൊക്കയേ ആ സത്യത്തിലേക്ക് വേണ്ടി ചിത്രഗുപ്തൻ നമുക്കായ് നീക്കിവെച്ചിട്ടുണ്ടാകൂ.
എന്തായാലും പ്രതീക്ഷയുടെ പുൽനാമ്പുപോൽ പോവുക തന്നെ ധീര ധീരം മുന്നോട്ട്.
No comments:
Post a Comment